Het is mij wel een zorg!

Het is volop in het nieuws! De werkdruk in de zorg – voor verpleegkundigen – is absurd hoog, de kwaliteit van zorg kan niet meer gewaarborgd worden. Verpleegkundigen voelen steeds meer stress en druk door de omstandigheden waaronder ze het werk moeten doen. Ze werken extra diensten, het werk moeten ze met minder mensen doen, want de budgetten lopen terug. Maar een stapje erbij is geen optie meer.

Hoe blijf jij staan in dit werk? Het werk waar jouw hart en passie  ligt? Is het nog te doen voor jou om goede zorg voor de patiënt te leveren? Vind je het nog leuk? Hoe voorkom jij dat je opgebrand raakt?

Voor mij is het duidelijk, dit kan zo niet langer. Verpleegkundigen luiden de noodklok en wie luistert er?

Laten wij beginnen met naar onszelf te luisteren, onszelf serieus te nemen. Als verpleegkundigen kunnen wij onszelf goed wegcijferen. We staan klaar voor de ander en zitten vol goede raad voor anderen. Maar wij passen dit nauwelijks toe bij onszelf.

Patiënten kunnen veel energie vragen. De aangrijpende verhalen van patiënten en de soms heftige gebeurtenissen blijven meer hangen dan je denkt.  We staan er te weinig bij stil dat we de energie die wij kwijtraken ook terug moeten vinden.

Streng voor onszelf

Wij, verpleegkundigen, die steeds voor anderen zorgen kunnen maar moeilijk de hulp van anderen aannemen wanneer wij zelf eens vastlopen. Terwijl wij mild zijn voor anderen, zijn wij streng voor onszelf. Wij moeten het alleen doen, het is nu eenmaal ons vak! Jammer eigenlijk dat het zo moeilijk is om vriendelijk voor onszelf te zijn terwijl we vaak zo zacht en meelevend voor de ander zijn.

Gun jij jezelf voldoende rust, adempauzes en ondersteuning, juist omdat jij zo hard voor anderen aan het zorgen bent?

Je doet echt niets verkeerd als je ook eens begrip opbrengt voor jouw eigen situatie!

Goed voor jezelf zorgen

Uit eigen ervaring, en door schade en schande, weet ik dat het een noodzaak is om eerst goed voor jezelf te zorgen wil je er voor een ander kunnen zijn. Ik weet ook dat  verpleegkundigen niet geleerd hebben om voor zichzelf te zorgen in een beroep waar de ander altijd voorrang heeft. We zijn dit niet gewend, we zeggen te snel ‘ja’ of te weinig ‘nee’.

Onze eigen behoeftes komen wel een keer, als de ander geholpen is. Onze grenzen rekken we op of we weten geeneens waar onze grens ligt?!

Coaching voor verpleegkundigen

Het is daarom mijn missie om verpleegkundigen die zo klaar staan voor de ander, te coachen naar meer zorg voor zichzelf. Om zichzelf een stukje beter te leren kennen, de zorg die ze aan een ander geven in de eerste plaats aan zichzelf gunnen. De kwetsbaarheid die de zorg met zich mee brengt bespreekbaar te maken, en de mens achter de verpleegkundige te zien en te erkennen.

Voel je welkom om met mij hierover in gesprek te gaan.